Еве ги ѕидовите, уште се тука,

како белодробни крила,

порозни за веднаш да го впијат поривот,

меката радост на срцето во послушание.

Рацете што се зафатиле некогаш со изобразување,

со образот, се тука вечно по ѕидовите

како задржан здив, како шепотот на бојата

во зачекорен(а) приказ(на) за Вистината…